22 Haziran 2012 Cuma

hep aynı


iki sene önce bugün, askerlik sonrası nekahet döneminde evde oturur ve aklımda kalanları yazarken de kahve içermişim. o zaman da çocuklar şehit olur ve ertesi gün dağlar bombalanırmış. bıçaklar kemiklere dayanmak üzereyken geri çekilir ve ortaya çıkan boşluğa biraz daha asker sıkıştırılırmış. çocuk çok; en az üç çocuğun birisini orduya, diğerini iş kazasına kurban etsen bile geriye bir tane daha kalırmış. eğer kürtaj yaptırılsaymış, elinde o da kalmayacakmış. gerisi teferruatken, önce vatanmış.

...22 haziran 2010'dan, kahve başlığından...

"bir sonraki kahvede bu cehennemden çoktan kurtulmuş olacağım."


geçmeyen günlerin birisinde, güneydoğu'da bir kışlanın ana karargah binasındaydım. sabaha karşı tuttuğum nöbetten ve hemen ertesindeki kilometrelerce koşudan sonra o kadar yorgundum ki, insanların dediklerini bile zor algılayabiliyordum. bir yudum kahveyi içmek için bir sürü şartın yerine gelmesi gerekiyordu, rütbelerin delirttiği bir sürü insanın sürekli girip çıktığı bir odaydı ve dikkatli olmak zorundaydım. astlarını ölesiye ezip üstlerinin kıçını yalayan ve diğerlerinden hiçbir farkı olmadığına emin olduğum bir muvazzaf subayın emrindeydim. beni askerlikten soğutabilirdi ama zaten soğuk gelmiştim, tek isteğim bir fincan sıcak kahveydi. tek isteğim bir fincan kahvede geleceği, evimi, rajaz çalan bilgisayarımı, yola çıkma heyecanımı ve özgürlüğümü görebilmekti. telefonların susmadığı bir zamandı, hayatta sadece bir kere yapılabilecek bir eziyetin üzerime üzerime geldiği bir andı. bir sonraki kahvede evimde olacağımı bilmek biraz iyi geldi ve kendimi "until we meet again another day" deyip uğurladım. ruhum diyarbakır'dan yükseldi, bedenim kamuflajlarının içinde geride kaldı. rajaz başka bir yerlerde çalmaya devam etti.


günler geçti, günler bitti. benden sonra doğanlar, benden önce öldü. geçen sene asker olmayan gencecik çocuklar, şimdi şehit oldu. üzerleri bayrakla örtüldü, ateş düştüğü yeri yaktı. hafta geçmeden başka çocuklar öldü bu sefer, harici kıyafetlerini giyen subaylar acı haberi ülkenin başka köşelerindeki evlere taşıdılar. acıdan bayılmak üzere olan şehit anasının görüntüleri herkese tanıdık geldi; kimse yabancılık çekmedi. gazeteler yine benzer manşetlerle çıktı, sadece isimlerin değiştiği bir şablonları vardı belli ki. fenerbahçe'nin türkiye kupası'nı kaybetmesine kahrolan fakat aynı gün diyarbakır'a gelen şehitlere pek tepki göstermeyen bir albay, aynı gün yeni aldığı arabasını anlatmaktan başka bir şey yapmayan yarbay ve kişiliğini harbiyeye girerken bırakan bir binbaşı tüm güvenceleriyle hayatta kalırken, gidenlerin hepsi çocuk oldu. anasına söven bir astsubayın üzerine yürüdüğü için başka bir çocuk da cezaevinin yolunu tuttu. emre itaatsizlikte ısrar dediler, kimse aslında ne olduğuna bakmadı. askerliğinin bitmesine yirmi gün kala elini kıyma makinesine kaptıran bir çocuğa "kendini askerliğe elverişsiz hale getirmek"ten dava açıldı. kendi kanunları vardı ve onları uygularken bir an bile tereddüt etmediler. yapmaları gereken tek şey: çocuklarını korumaktı ama asimetrik savaşa aynı asimetriklikte cevap veremediler.


bir sonraki kahvede evdeyim işte. kapıları ve pencereleri açınca cereyan yapıyor, bir yandan da istanbul'a gitmek için çanta hazırlıyorum. bir önceki kahvede hayal ettiğim şeyler gerçek oldu ama sonsuz bir mutlulukla dolduğumu söyleyemem. rajaz dinliyorum, "the souls of heaven" derken aklıma sadece ölen çocuklar geliyor. kağıttan duvarlı sınır karakollarında ölüme gönderilen, birinci sınıf orduevlerine harcanın paranın çok küçük bir kısmının bile fazla görüldüğü bir barakada kendilerinden yaşlı g3'leriyle tedirgin bekleyen çocukları düşünüyorum.


1 yorum:

Adsız dedi ki...

abi, 100000. sayfayı ben tıklayım diye cami imamını kaçırdım, cemaat bir saattir dışarıda bekliyor. hocayı az önce serbest bıraktım, cuma namazını kıldırsın geliyorum. capsler hazır, gelince iletişime geçelim.