günlerin hızı

akşam yedi oldu mu, sabah on gibi başlayan gün benim için bitiyor. günün geri kalan kısmı sersem gibi bir yerde oturmakla, balkondan aşağı tükürmekle, hayaletlere bakmakla ve hepsinden beteri televizyonla geçiyor. çünkü, zaten gün boyu bilgisayarın karşısında olduğum için akşam bu seriyi devam ettiremiyorum. boynumun kopmasından ve gözlerimin düşmesinden endişeleniyorlar. ben de kimseye endişe vermemek için bilgisayar başından uzaklaşıyorum. genel olarak laf dinliyorum, ev hayvanı gibi davranıyorum. yat diyorlar, yatıyorum.

böyle olunca da günler hızla geçiyor; gözlerimi bir açıyorum ki eylülün yarısı geride kalmış, benden sonraki dönem askerden dönmüş, öğrenciler yaz tatilinin son hafta sonuna girmiş. oysa eylül'ün ilk günü sanki dün gibi, ağustos'u bıçak gibi kesen serinlik gelmişti birdenbire. ayları ve günleri insan uydurması zannederken, yeni mevsimin başlangıcı şanına yaraşır şekilde olmuştu. böyle böyle, ömrüm de geçecek ve iyi ihtimalle elli sene sonra buralarda olmayacağım. günlerimi ağzına kadar doldurmanın ya da başarı timsali olmamın hiçbir önemi olmayacak, hayatımın özeti çok nefis şekilde sayılara indirgenecek bir mezar taşında. 1983 - ?

arada ne yaptığının pek önemi yok, genel olarak yaşadın. canının ne kadar sıkıldığı, neler yapmak istediğin, yapamadıkların, içinde kalanlar; hepsi anlamsız istatistik. tek doğruyu sayılar gösteriyor, ne zaman doğdun - ne zaman öldün. sayılar, kelimeleri eziyor sanırım.

sosyal paylaşım üzerine bir şeyler demek istiyordum, ondan önce de dinlediğim bir şarkının bendeki yansıması üzerine yazıya başladım. hepsinden önce koridor fotoğrafları yüklemeye karar vermiştim. teknolojik ürün incelemesi de yapabilirdim oysa. bütün bu karmaşada hangi birisini yapmaya karar vermeye çalışmak bile zaten hızlı geçen günümü daha da hızlandırdı ve bir saatim kaldı. ara sıra dizilere başlarsam, akşamlarımın anlamlı geçeceğini düşünüyorum. televizyona bakıyorum, bakıyorum, reklamlar girse bile bakmaya devam ediyorum. kısa bir süre sonra, ne anlattıklarından zerre haberim olmuyor. balkona çıkıyorum, yoldan geçen hayaletlerin normal insandan çok daha fazla olduğu bir ilçe burası ya da istanbul'dan sonra bana öyle geliyor. terk edilmiş gibi, dışarı da pek çıkmak istemiyorum.

çarşıya gittiğim zaman aklımda olan tek düşünce bir an önce eve dönmek oluyor, saçma bir asosyale dönüşüyorum. asker arkadaşlarımı düşünüyorum ara sıra, askerden döndükten sonra hiçbirisiyle görüşmediğim ve bundan sonra da görüşmeyeceğim güzel insanları. sanki askerliğin bitişiyle birlikte ölmüş gibiler, onları özlüyorum ama elimden bir şey gelmiyor. birlikte epey gülmüş ve küfretmiştik, birbirimizi kollamıştık tsk'ya karşı. günler geçtikçe daha az inanıyorum sanki, bilmediğim bir yerde yüzüyormuşum gibi; ayaklarım yere basmıyor. aklım da havada değil ama. öyle saçma bir noktadayım, akşam yedi olunca günüm bitiyor.

bir türlü birbiriyle bağlantılı paragraflar bile yazamıyorum, bir ara hikaye falan denerdim "genç adam"la başlayan. genç adam yine ben olurdum, her ne kadar ne halt ettiğim konusunda net bir fikrim olmasa da yine de en çok kendimi tanıyorum. bildiği sorudan başlayan temkinli öğrenci gibiyim.

en azından okulum yok, yaz tatilinin son pazar akşamının iki gün sonra olması bile canıma kast ederdi şimdiden. şimdi hiçbir başlangıcım yok, bir şeylerin sonuna varmış da değilim. beklemedeyim.