farklı malzemelerin dostça mücadelesi, güneş ışığının kütleler arasındaki sonsuz dansı bu yapıda da devam etmiş. öyle bir devam etmiş ki, ben burada ne yapıyorum ki deyip bu binaya kadar koşasım ve elimi taş dokusunun üzerinde devam ettiresim var. hemen karşısındaki ağacın altına bağdaş kurup akşama kadar bu binayı, çevreye olan tavrını ve kendi içindeki tutarlılığını izleyesim var.
acaba akademisyen mi olsam, binaları mı araştırsam? belli ki çalışma hayatı beni tatmin etmeyecek. her zaman, ofis ya da şehir fark etmeden yaptığım şeyden mutsuz olacağım, eksik kaldığımı düşüneceğim. dev bir "acaba" içimde daha da büyüyecek ve her şey için geç kaldıktan sonra da geriye dönüp koca bir nefes vereceğim. yerleşik hayatın hediyesi olan ödemelerim daha da artacak, kendimi daha da zincirleyeceğim. mimar olmak için çıktığım serüvenim, yeterince cesur olamadığım için erken bitecek ve tüm varlığımı bir başkasına hediye edeceğim.
şimdi son çırpınışlar sanki. hala güzel bir bina beni kışkırtıyor, uzun uzun izliyorum. köşelerin muntazamlığına bakıp iç geçiriyorum. zannedersem yurt dışına çıkmam ve biraz orada kalmam lazım. yürüyerek epey yol katetmem ve gerçek bir mimar olmak için bedel ödemem lazım. ne zor işler bunlar yahu, her zaman eksik kalıyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder