son birkaç gündür hayatın içerisindeki öylesine detaylara haddinden fazla gülmeye başladım ki gülmekten pek de hoşlanan birisi değilimdir. komedi filmi de izlemem, stand upçıları da dinlemem. komik olma amacıyla yola çıkmış herhangi bir şey beni bir şekilde güldürmemeyi başarırken, ben tuhaflıklara gülerim.
tuhaflık 1:
iş arkadaşımın dedesinin muhabbet kuşunun adının (eeeh ebesinin amısı be, bu ne biçim isim tamlaması oldu) şükrü olması. şükrü'nün dindar bir muhabbet kuşu olup akşama kadar "şükür, şükür" demesi. dedesi namaz kılarken şükrü'nün de saf tutması. bunu duyduğumdan beri şükrü'yü düşünüp ağzım köpürünceye kadar gülüyorum. komik mi çok değil ama beni çığrımdan çıkaran bir şey var bunda.
tuhaflık 2:
bugün, kulaklığımı alıp ofise geri dönerken çok yavaş giden overlokçu minibüsüyle yan yana yürüdüm. adam hem arabayı sürüyor hem de kafasını pencereden çıkarıp yukarılara bakıyordu. yolcu koltuğundaki bir başkası da yarı beline kadar aracın camından çıkmış ve yüksek apartmanların her katını tarıyordu birisi sesleniyor mu diye. minibüs alabildiğine yavaş ilerliyor ve anında overlok garantisi veriyordu. beni güldüren şey, müşteriyi balkonlarda bulmak için sürekli havaya bakmaları oldu. bağımsız bir filmden sahne gibiydi, overlokçu anonsu ya da buna benzer şeylerden kurtulmak için ön beynime kadar girebilen kulak içi kulaklıklarımı almış ofise geri dönüyordum.
tuhaflık 3:
sensörlü güvenlik kameralarının sadece bir hareket algıladığı zaman kayıt yapması. kardeşimin şirketindeki bir güvenlik kamerasının önüne yuva yapan örümceğin haddinden fazla hareket etmesi sonucu, kameranın tüm gün örümceğin sıradan hayatını çekmesi. bunu gören müdürün sinirlenip örümceğin yuvasını dağıttırması ve her şeyin eski haline dönmesi.
ha nedir komik olan aslanım? bilmiyorum ağbi, özellikle üçüncüye aklımı kaybedene dek güldüm.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder